Snowapple presenteert Een Maanloze Nacht- Komt najaar 2024
De nacht is de tijd waarin schaduwen zich vermenigvuldigen tot ze elk deel van de wereld overnemen. Licht is schaarser en we moeten het richten om de hoekjes en gaatjes beter te zien, de dingen die zich verstoppen in de hoeken, achter onze rug. Onthoud dat we in het donker het vreemde veel beter accepteren. Dromen accepteren, nachtmerries, dingen die we overdag niet tegen elkaar hebben gezegd, angsten die, eenmaal op een zonnig strand, totaal irrationeel lijken. Elke nacht is een kleine dood en elk idee dat ontstaat is zo mooi en complex als een grafschrift. In onze wereld is de maan de enige bescherming tegen een pikzwarte nacht of een elektrische wereld. Het is het geruststellende oriëntatiepunt dat onze gedichten kanaliseert, zoals vlinders zich aangetrokken voelen tot haar licht. Maar als de maan verdwijnt, als de nacht zich oneindig uitstrekt, welk deel van ons zal het dan overnemen?
De regisseurs van Snowapple Collective begonnen hun onderzoek naar licht en schaduw door te kijken naar de bodemloze put van de nacht waar ideeën worden geboren, dieven zich verstoppen en fantasieën ontstaan. Het is een droomachtig thema dat we wilden verankeren in een tastbare wereld, waardoor een discrepantie ontstaat die soms verontrustend, humoristisch en zelfs satirisch is, maar ook poëtisch. Natuurlijk wilden we een bar waar verloren zielen samenkomen, die doet denken aan de Blue Velvet-bar van David Lynch, die vastzit in een eindeloze nacht, een onbepaalde tijd. Een archetypische bar, met archetypische klanten: een diva, een luidruchtige opschepper, twee schakers die hun eigen regels volgen en een ober met zijn hoofd in de wolken. We wilden hun obsessies in twijfel trekken, die kleine trekjes in ons leven die groeven maken, en ook de mogelijkheid van verlossing. Zal die er komen? Zal het extern voor hen zijn? Is het wel mogelijk om gered te worden? En willen we gered worden?
Deze menselijke reis is geplaatst als een tweeluik van een veel eenzamer avontuur, dat van de maan op aarde, een jong meisje dat we ons hebben voorgesteld als de essentie van licht, maar dat zelf wordt verteerd door schaduw. Ze dwaalt door landschappen die we ons als schilderijen hebben voorgesteld en laat een geur van apocalyps achter. Tot slot wordt de abstracte dimensie van visuele poëzie toegevoegd aan de personages, met symbolische shots van ongewoon geschaalde objecten die soms meer ziel lijken te hebben dan onze personages. Uiteindelijk hebben we een universum gecreëerd waarin alles tot leven komt en alles vervaagt. Kortom, een totale maanrevolutie rond de aarde.